Moedergevoel

Moedergevoel! Ach ja, dat moedergevoel. Dat gevoel waarvan iedereen zegt dat je er naar moet luisteren. Maar waar, als puntje bij paaltje komt, niemand vanuit gaat als je jouw zorgen uit.
Je moedergevoel dat zegt dat het huilen van je baby niet binnen normale kaders is, maar de omgeving zegt dat dit erbij hoort.
Je moedergevoel dat zegt dat je baby last heeft van zijn voeding, maar de arts op de meting niets afwijkends kan vinden. Uiteindelijk kreeg hij toch medicatie omdat hij erin stikte.
Je moedergevoel dat zegt dat zijn ontwikkeling niet 'normaal' verloopt. Maar waarvan anderen zeggen dat dit toch gewoon peutergedrag is. En dat hij uiteindelijk autisme blijkt te hebben.

Hoe kun je leren naar je moedergevoel te luisteren als niemand anders dat doet? Ik heb het door schade en schande geleerd. Door er eerst niet op te durven vertrouwen maar door ervaring leren dat je moedergevoel het meestal bij het rechte eind heeft.

Ook met het oog op de nachtzindelijkheid had ik al lang het gevoel dat er iets niet klopte. Ik zag aan Zus dat haar zindelijkheid als vanzelf kwam. We hoefden er nauwelijks moeite voor te doen en ook 's nachts bleef ze steeds vaker vanzelf droog. Ze is al van voor haar derde 's nachts zindelijk. Bij J ging dat allemaal niet vanzelf. Het zindelijk worden ging moeizaam. Bovendien was hij wel al vroeg heel makkelijk 'poepzindelijk'. Dit is opvallend omdat dit vaak moeilijker gaat dan plaszindelijkheid.
Daarbij moet ik vertellen dat J toen hij 8 maanden oud was een zware operatie heeft gehad aan een dubbele liesbreuk. Nadien kreeg hij een infectie in een van de hechtingen. Die infectie heeft toen schade aangericht aan een van zijn teelballetjes. Die is daardoor bijna verdwenen. Ik bedacht dat als de infectie een teelbal kon aantasten het vast ook schade had kunnen aanbrengen aan andere 'gebieden'.
Bovendien is de nachtplas niet zomaar een ongelukje. Het lijkt wel alsof hij alles op de dag opspaart om 's nachts te laten lopen. Luiers zijn daar voor een 6 -jarige niet tegen opgewassen dus dat betekent meerdere keren per week zijn bed verschonen. Vorig jaar hebben we een weekje geprobeerd om het zindelijk worden te trainen. We moesten hem dan met een bepaalde procedure snel na het slapen wakker maken om te laten plassen maar meestal zat zijn luier dan al vol.
Dus dat moedergevoel zei dat het niet klopte. Dat zindelijkheidstraining geen zin heeft. Zeker niet in de vaste routine en structuur van een jongetje met autisme.

Dus ik belde de huisarts. En die vond het maar onzin dat ik een verwijsbrief voor de uroloog wilde (die overigens destijds had gezegd dat we altijd terug mochten komen als er vragen waren). Hij had nog nooit gehoord dat kindjes na een operatie aan een liesbreuk problemen hadden met zindelijk worden. Er zou geen enkel verband bestaan. Dus ik moest even slikken en ergens erg veel moed vandaag halen. Assertief zijn staat nog niet zo heel lang in mijn woordenboek dus ik moest erg mijn best doen om hier voor mijn moedergevoel op te komen. Ik vertelde hem van de geschiedenis en dat het niet klopt. Maar de huisarts raakte geïrriteerd. Vond het onbegrijpelijk dat ik juist met een kindje met autisme allerlei vervelende onderzoeken 'wilde' terwijl we nog niet eens aan een training waren begonnen. Het was heel normaal dat een jongen van 6 's nachts nog in zijn bed plast. Er was gewoon geen speld tussen te krijgen. Maar ik hield voet bij stuk en het werd echt een heel naar gesprek. De huisarts voelde zich duidelijk door mij gepasseerd maar zei uiteindelijk:"
"Als ù dat dan zo graag wilt, dan schrijf ik er wel een....". 

Aangezien dit niet de eerste vervelende situatie was bij onze huisarts hebben we met het ophalen van de verwijsbrief ook meteen een uitschrijvingsformulier meegenomen.

Vanaf het moment dat we contact hadden met de uroloog was er begrip en zorg. De signalen die ik signalen vond (eerst poepzindelijk, veel plas 's nachts, moeilijk zindelijk worden) waren inderdaad kleine alarmbelletjes die gingen rinkelen. Nee, de operatie had inderdaad niets te maken met deze klachten maar er was reden om hem op de plaspoli te zien. Er werd een echo gemaakt en we moesten een plasdagboek bijhouden. Ook moest hij op een speciale wc plassen. Niks geen vervelende onderzoeken dus. Bovendien was de arts erg begripvol en geduldig. Hij vermoedde een vernauwing in zijn plasbuis. Dit kon hij onderzoeken tijdens het spreekuur maar hij had tijdens de echo gezien dat er nogal wat spanning zat bij J dus leek het hem verstandig dit tijdens een kijkoperatie te beoordelen. Zat er dan een vernauwing dan kon hij deze meteen verwijderen. Om helemaal zeker te zijn van zijn zaak moesten er nog wat urinemonsters ingeleverd worden. Maar ook daar kwamen geen vreemde dingen uit. Dus werd J op de wachtlijst geplaatst.

Vandaag was de operatie. En wat ik al die tijd al vermoedde werd vandaag bevestigd. De uroloog constateerde een vernauwing in zijn urinebuis en heeft deze verwijderd. Dit is de oorzaak van de plasproblemen 's nachts. Dus ik had gelijk.
Natuurlijk is het niet leuk dat hij geopereerd moest worden. Hij heeft vanwege uiteenlopende redenen het ziekenhuis al veel te vaak van binnen gezien.  Maar ik ben blij dat ik heb doorgezet. Dat ik me niet met een kluitje in het riet heb laten sturen door de huisarts en dat we niet allerlei zindelijkheidstrainingen zijn gaan proberen.

Ik heb in de afgelopen 6 jaar nu genoeg bevestiging gehad van mijn moedergevoel om daar niet meer aan te twijfelen. Het zou zo fijn zijn als anderen ook snappen dat hier naar geluisterd moet worden.