vrijdag 25 oktober 2013

Passend Onderwijs

"Ja, mama! De taxi is er. " roept J enthousiast.
Ik help hem snel in zijn jas. Kan nog net zijn rugtas meegeven als hij richting bus loopt. Vrolijk zegt hij de taxi chauffeuse gedag die hem in de gordels helpt.
Druk om zich heen kijkend en opgetogen rijdt hij weg. Mijn "dag jongen" wegstervend in de ochtendmist.
En zo gaat dat nu dagelijks. Met plezier naar school, lachend een nieuwe dag tegemoet zien.

Hoe anders was dat een half jaar geleden.
Dwars, opstandig en agressief gedrag waren de resultaten van totale overprikkeling van een dag op school.
Een klas van 32, groep 3.
Een juf die werd vastgeklampt omdat hij bij haar de enige veiligheid vond waar hij naar op zoek was. Maar die veiligheid kon de juf hem in die overvolle klas niet de hele dag bieden.
Net zo min als instructie op maat, gelegenheid tot beweging.
"Mama, ik word er zo moe van dat ik de hele dag stil moet zitten van de juf."
Instructiemomenten en werk werden beperkt tot drie keer per dag 10 min.
10 minuten hangen en wurgen. Een sticker als beloning.
De rest van de dag verloren zijn, op de gang rondlopen.
Klasgenootjes die hem stuk voor stuk lief vinden maar zeggen, "Soms begrijp ik hem niet helemaal hoor."
Alleen lopen op het schoolplein, terwijl hij juist zo gehecht is aan sociaal contact.
 En  's morgens bij herhaling zeggen, " Ik wil niet naar school, mama. Ik vind school stom!"

De juiste cluster 4 school vinden was nog best wel een klus. Maar het is het helemaal waard geweest. 9 kindjes in de groep, een ervaren juf plus een onderwijsassistent. Een vakdocent gymnastiek, een remedial teacher en orthopedagoog.
6 weken hadden zij samen nodig om precies te kunnen aangeven hoe mijn kind in elkaar zit.
Wat hij nodig heeft. Waar zijn kracht ligt en vanuit welke punten hij zich kan ontwikkelen.
Dat hij nog zo graag speelt maar in vergelijking met zijn klasgenoten toch zo pienter is. Dat hij veel weerstand heeft tegen het maken van werkbladen en dat ze hem daarom de ruimte geven om zich te ontwikkelen in de startgroep (groep 2).
Een juf die zich afvraagt, " Hoe heeft hij dat gedaan, in groep 3? Wat ongelooflijk knap dat hij dat heeft volgehouden."
En ik met terugwerkende kracht weer de pijn voel van hoe dit knulletje heeft moeten overleven dat jaar.

Vanaf augustus 2014 zal de nieuwe wet Passend onderwijs van kracht zijn.
De wet heeft als doel om meer kinderen binnen het reguliere onderwijs te houden. Het leerling gebonden budget (het rugzakje) verdwijnt en dat geld gaat naar de samenwerkingsverbanden. Binnen deze samenwerkingsverbanden gaan scholen onderling kijken naar de meest geschikte plek voor leerlingen.
Klinkt allemaal erg mooi maar veel ouders maken zich toch, terecht, zorgen over deze nieuwe wet. Het komt nu al geregeld voor dat kinderen worstelend door hun schoolcarrière heen gaan of dat kinderen bij scholen worden geweigerd op basis van label of dossier. Men verwacht dat dit met de nieuwe wet nog erger zal gaan worden.
Klassen raken voller. Van leerkrachten wordt verwacht dat ze makkelijk meer specifieke zorg kunnen bieden terwijl wel wordt gevraagd om hoge scores.

Ik weet persoonlijk niet hoe de nieuwe wet er in de praktijk uit zal gaan zien. Maar als ik aan passend onderwijs denk dan denk ik aan mijn zoon die een plek op een school kreeg waar hij zich kan ontwikkelen op zijn eigen niveau en waar gezien wordt waar zijn krachten liggen.
Als je het mij vraagt is dat pas echt passend onderwijs.


zondag 6 oktober 2013

Liebster award

Liebster Award

 
Nog geen jaar geleden begon ik dit blog met het eerste stuk: Hoe autisme ons gezin in kwam.
Ik voelde de behoefte om te delen waar wij thuis tegen aan liepen.
Vooral omdat de omgeving geen idee had van onze strubbelingen met zoon die voor de buitenwereld altijd een alleraardigst jongetje is.
Nooit had ik kunnen bedenken dat mijn blog zulke mooie reacties zou opleveren en zoveel herkenning voor andere moeders zou geven.

Het was in dezelfde week dat mijn blog meer dan 10.000 pageviews bereikte dat ik door @mamaliefjes (www.mamaliefjes.blogspot.nl) genomineerd werd voor de Liebster Award*.
Dank je wel!

Ik ben super blij met de nominatie.
Het bereiken van een groter publiek en daarmee het kweken van begrip over de thuissituatie is daarmee ruimschoots behaald. 
Dit geeft mij extra motivatie om lekker door te gaan met delen van mijn ervaringen en ik maak graag van de gelegenheid gebruik om andere mooie blogs in het zonnetje te zetten.


* "De Liebster Award is bedoeld om beginnende of nog niet zo bekende bloggers meer bekendheid te geven en om een extra stimulans te geven om zo door te blijven gaan met het bloggen. Hij mag alleen uitgereikt worden aan blogs met minder dan 200 volgers".

Hieronder wat te doen als je genomineerd bent:

1. Geef 11 feiten over jezelf;

2. Beantwoord de 11 vragen van diegene die je nomineerde;

3. Nomineer zelf 9 bloggers met 200 volgers of minder

4. Stel deze 9 bloggers 11 vragen;

5. Breng de genomineerde op de hoogte van zijn/haar nominatie;

6. Noem diegene die jou heeft genomineerd

De 11 feitjes dan maar:
1. Ik ben groot Ajaxfan
2. Ik eet graag patat
3. Ik heb vroeger vrij fanatiek aan waterpolo en synchroonzwemmen gedaan
4. Toen ik 14 was overleed plotseling mijn lieve broer. Hij was 15 jaar.
5. Ik ben erg gehecht aan mijn vakanties (en dat zijn er veel als je in het onderwijs zit ;-))
6. Ik ben nog net van de gabber generatie en kon dat in die tijd ook wel aardig.(ik heb nooit een gabberkapsel gehad en bezocht nooit een feest)
7. Ik ben ontzettend bang voor spinnen en het krijgen van prikken.
8. Ik ben groot fan van de seriemoordenaar Dexter.
9. Ik haat soaps en heb nog nooit een aflevering van GTST afgekeken
10. Ik ben een best wel gevoelig type
11. Ik vind 10 feiten wel genoeg.

11 vragen van @mamaliefjes.
1. Wat wil je bereiken met je blog?
Dat er begrip komt voor gezinnen met  kinderen waarbij je aan de buitenkant niet direct ziet dat er zorg is.
2. Weet je omgeving van je blog?
Ja, en ik krijg mooie reacties. Vooral mensen die heel dichtbij staan geven aan dat ze dingen lezen die ze echt niet wisten en daardoor dingen beter begrijpen.
3. Zijn de reacties belangrijk voor je?
Ja, ik vind de reacties erg belangrijk. Ik zet mijn blog op internet dus dan hoop je dat mensen reageren.
4. Wat is het beste restaurant waar je ooit gegeten hebt?
Kom ik even niet op.
5. Hoeveel tijd besteed je aan je blog?
Een lekker blog kost al gauw een half uur tot een uur om te plaatsen.
6. Lang geleden, maar wat wilde je worden en hoe is het uitgepakt?
 Ik wilde gymjuf worden. Dat ben ik ook geworden maar heb inmiddels al lang een baan als groepsleerkracht.
7. Welke sport beoefen je?
Ik doe van alles een poosje. Tot het me verveelt en ik weer wat anders zoek. Momenteel spring ik in de huiskamer bij de dvd's van Insanity.
8. Heb je wel eens iets gedaan wat verboden is?
Eeeeeehm........
9. Wat is het laatste boek dat je las?
50 tinten grijs. Een behoorlijke tegenvaller na alle mediagekte.
10. Geef je aan goede doelen?
Aan machtigen doe ik niet. Maar collectanten krijgen altijd geld in de bus en ook bij hulpacties stort ik altijd geld.
11. Hoe zou de perfecte tv avond er uit zien?
Goede voetbalwedstrijd van Ajax, gevolgd door een spannende of romantische film, chips en cola, voetjes op de bank, kleedje erbij.
 
En dan nu mijn genomineerden. Al deze moeders verdienen veel respect omdat ze altijd voor hun kinderen knokken en doorgaan waar anderen al lang hadden opgegeven.
 
1. www.esthervandaag.wordpress.com (geen blog uitgezonderd iedere keer weer ontroerend)
2. www.levenmetautisme.com (moeder die dag in dag uit knokt voor haar drie kinderen met autisme)
3. www.misskoffieklets.wordpress.com (gezellige klets tussen alle zorgen door)
4. http://www.levenmetautisme.com/archives/category/natasja (op en top moeder van 2 prachtige kinderen)
 
En de laatste:
5. www.iksimij.blogspot.nl (kijkje in het leven van een jonge vrouw met autisme en SI-stoornis)
 
En bij 5 stop ik. Want in mijn drukke leven zijn er niet meer blogs die ik volg om er voldoende over te kunnen zeggen. Daarmee zou ik deze 5 tekort doen. Het blijft hier dus bij.
En deze dames mogen antwoord gaan geven op de volgende vragen:
 
1. Wat doe je in je vrije tijd?
2. Op welke manier kun je ontspannen naast je drukke zorgtaken?
3. Welke "lessen" probeer je je kinderen mee te geven?
4. Wat is de ontroerendste film die je ooit gezien hebt?
5. Welke sport deed je vroeger?
6. Hoe stelde je je een leven als moeder of volwassene voor en wat is er van terecht gekomen?
7. Waar ben je voor aan het sparen?
8. Welke smaak kies je bij een Italiaanse ijssalon?
9. Wat vind je de vervelendste huishoudelijke klus?
10. Wanneer en waardoor heb je voor het laatst gelachen tot de tranen over je wangen liepen?
11. Heb je nog een goede blogtip voor andere bloggers?
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 







 
 

woensdag 2 oktober 2013

Gewoon heel lekker

Marjolein (@levenmetassadhd) heeft getweet op 7:44 PM on ma, sep. 23, 2013:
Ik probeerde een blog te schrijven maar heb geen inspiratie. Zou het heel toevallig zijn dat het op het moment ook gewoon heel lekker gaat?


Ik zette deze tweet ongeveer 2 weken geleden op twitter.
En eigenlijk gaat het nog steeds "gewoon heel lekker".
Andere moeders van kinderen met autisme weten dat "gewoon heel lekker" in onze gezinnen niet betekent dat we achterover kunnen leunen en alles zijn gangetje gaat.
Dat "gewoon heel lekker" nog steeds betekent dat het heel hard werken is om door (bepaalde momenten van) de dag heen te komen.

Omdat je 's morgens een strak regime nodig hebt om je zoon op tijd in de taxibus te krijgen.
Dat je niet kan vergeten kleren klaar te leggen omdat je geen kans krijgt dat te doen waar hij bij is. Dat je hem geen seconde uit het ook mag verliezen op de momenten dat zijn medicatie nog niet werkt of al uitgewerkt is.
Dat je moet opletten dat je al je spullen opruimt omdat hij het door zijn handen laat gaan en het dan kapot is.
En dat je er soms een verdrietige Zus bij hebt omdat haar spullen ook wel eens sneuvelen.
Of een Zus overstuur omdat ze van hem een beker water over zich heen krijgt terwijl ze al in bed ligt.
Dat je alert moet zijn op agressieve uitbarstingen.
Ze zijn er momenteel minder, dat zeker. Maar ze blijven sluimeren net onder de oppervlakte. En kunnen er toch ineens zijn.
Volop.

"Gewoon heel lekker" is voor ons nog steeds heel hard werken.
Werken voor goede begeleiding, mogelijkheden voor ontwikkeling. Zoeken naar geschikte oppas, contacten met psychiater, instellingen, aanvraag indicaties.

"Gewoon heel lekker" is nog steeds keihard knokken voor onze kinderen.
Is het groeiende besef dat bepaalde dingen steeds moeilijker zullen gaan voor hem.
Dat bepaalde uitstapjes niet meer (op dezelfde manier) kunnen naarmate hij ouder wordt.
Is de zorg over de komende wintermaanden met de knallen van het vuurwerk en de bijkomende heftige angsten. Is het in juli regelen van een vrije dag voor oud en nieuw zodat je er als ouders met zijn tweeën bij kunt zijn.
Is de zorg over Zus die opgroeit als brus en die je daarin zo goed mogelijk wilt ondersteunen.
Maar waarin je voelt dat je faalt omdat je haar nooit die aandacht kan geven die ze gehad zou hebben als niet-brus.

Achterover leunen en rustig in je ritme blijven? Nee, dat zit er niet in.
Er is een last van onze schouders. Zeker!
Al die zorgen die we hadden om zijn school, zijn geluk, zijn vermoeidheid en overprikkeling.
Heerlijk dat we dat nu niet meer hebben.
Dat hij vrolijk de taxibus in stapt en opgewekt zwaait.
Dàt zijn de mooie momenten.
En dat is gewoon....... heel lekker.