zondag 25 januari 2015

Groot, klein succes

Eens in de zoveel tijd overkomt het me ineens.
Dat gevoel dat je maag even samenknijpt. Een steek door je hart.
Meestal is facebook de aanleiding.
Soms alleen het kijken naar kinderen van vrienden. Kinderen met wie hij samen opgroeide.
Kinderen die stralend op foto's of filmpjes staan met behaalde mijlpalen.
Prijzen winnen met hun sport, kinderfeestjes vieren, uitstapjes maken.
Kinderen die zich ontwikkelen naar hun leeftijd. Vriendschappen sluiten.
Hun wereld die groter, breder wordt. Verder reikt.
En het zien of horen van zulke successen doet soms pijn.
Het lijkt zo vanzelfsprekend. Voor hem is het dat niet.
Wij zijn trots als hij op een ochtend zichzelf ineens aankleed, als hij eens een paar keer achter elkaar in 1 keer luistert.
Of blij als er eens een dag niets door de kamer vloog.
Opgelucht als hij een ontspannen dag heeft gehad.
Voor hem geen sportclub, nauwelijks kinderfeestjes, nog een luier als hij gaat slapen.
Ondanks zijn B diploma niet willen zwemmen in het grote bad maar spelen tussen de peuters.
Altijd weer de afweging wat kan hij aan, wat niet. Vaste structuur. Op tijd naar bed.
Voor ons is het niet de zorg of hij een A of B cito score haalt maar of hij hoger dan eind groep 6 niveau van de basisschool zal komen.
Of hij een baan zal kunnen hebben, zelfstandig kan wonen. Een gezin stichten.
En het ergste van alles is dat we voor een groot deel van deze toekomst, zijn toekomst afhankelijk zijn van de overheid.
Hij zal hulp nodig hebben, ondersteuning, begeleiding. Dat kost geld.
Geld waarvan wij vinden dat hij daar recht op heeft. Maar wat door de regering steeds verder wordt weg bezuinigd.
Voor ons is dat iets wat pas in de toekomst aan de orde is.
En dus kijk ik nu vooral naar al die mooie momenten dat we trots op hem kunnen zijn.
Trots op die kleine dingen die voor ons zo groot zijn.
En ik weet dat die trots terecht is.
Ik weet dat er ook kinderen zijn die nooit hun zwemdiploma zullen halen. Of ook overdag nog niet zindelijk zijn. Niet zullen leren lezen of leren samenspelen.
J ontwikkelt zich. Alles duurt gewoon wat langer.
Hij verrast ons ook.
Als hij ineens een bouwwerkje van technisch lego maakt. Of wanneer hij liefdevol is naar zijn zusje.
Het is een prachtig kind en hij steelt ieders hart. Hij heeft nog zoveel te geven.
Samen komen wij er wel, komt hij er wel.
Al was het alleen al omdat we hem elke dag vertellen hoeveel we van hem houden.

zondag 18 januari 2015

Afscheid

We waren er al langer mee bezig. Onze hond werd oud maar niet ziek.
Zijn hoofd en hart wilden nog wel, zijn lijf kon niet meer.
Na een onderzoek bij de dierenarts wisten we het zeker. Onze trouwe lieve kameraad had te veel pijn. We besloten tot euthanasie over te gaan.

We hadden eerder besproken hoe we dit wilden gaan doen. De praktsiche zaken werden geregeld.
Het slechte nieuws aan de kinderen gebracht.

Omdat de hond al een aantal jaren erg rustig was hadden de kinderen aan hem niet echt een speelkameraadje. Toch groeiden ze op met de hond in huis en zodoende was hij wel onderdeel van hun omgeving.
Bij het vertellen van het nieuws reageerden beide kinderen totaal verschillend. Zus had vooral vragen over het proces: 'Waarom wordt hij gecremeerd en niet begraven'.
J vroeg zich af hoe het met hem zelf zou gaan als hij ooit dood gaat.

Die avond kwam hij in paniek naar beneden.
Hij wilde niet dat de hond dood zou gaan. Hij wilde er niet bij zijn.
We maakten een uitgebreide pictogrammen strip. Stap voor stap vertelden we daarmee wat er zou gaan gebeuren.
Hij wilde er niet bij zijn en dat hoefde ook niet.
Iedereen mocht doen en zijn zoals men dat zelf fijn vond.
Ook bereidden we ze voor op de emoties die er bij iedereen zouden zijn.
De juffen van beide kinderen werden door ons op de hoogte gebracht.

Op de dag van het spuitje zochten we knuffels uit, een klein kistje, een kaartje en de eerste letter van zijn naam.
J wilde uiteindelijk toch beneden zijn toen ik hem zei dat hij op de ipad mocht.
De tijd kroop richting de afgesproken tijd.
De dierenarts kwam en J dook nog voor we opendeden in de Ipad. Hij keek niet meer op of om.
Maar hij was erbij en zocht ondanks de Ipad toch nabijheid.
Het inslapen ging bijzonder snel en rustig.
Het verdriet mocht er zijn.
Zus zat er met haar neus bovenop. Stelde vragen en kwam voor de zesde keer met zakdoekjes aanlopen.
Binnen een kwartier was ons lieve vriendje niet meer.

Het uitvaartcentrum kwam hem pas 1,5 uur later ophalen.

Mijn man en ik huilden zijn bruin-grijze haren nat, aaiden zijn oren, poten, neus en snoven zijn geur. En snoven nog eens zijn geur. En nog eens...
De geur die hij al had toen hij als pup bij ons kwam en die ik terplekke in een potje had willen stoppen.
Zus streelde mijn rug, bracht nog eens een zakdoek en legde de grote nieuw gekochte hondenknuffel op mijn schoot.

We hadden afgesproken dat we na afloop de film Hondenhotel zouden kijken.
Ik ging naast de mand zitten en Zus zat tegen me aan.
Ik liet de hond niet los. J liet zijn ipad niet los.
Zo keken we de tijd weg.

Toen de uitvaartverzorger kwam, gaf J nog een laatste aai en knuffel.
Zus en wij ook.
We keken samen toe hoe de mand in de bus werd gelegd en de bus de straat uitreed.
Toen was het stil in huis.

Volgens afspraak haalde mijn man frietjes.

We aten in stilte en keken naar de knuffelhond die nu was neergelegd op de plaats waar onze vriend bijna 14 jaar had gelegen.

Nu zijn we een paar dagen verder en moeten we nog erg wennen. We missen de hond en gaan zijn hondenriem nog in het kistje doen om te begraven in de tuin. De kinderen hebben het er af en toe over maar verwerken vooral door te spelen met hun hondenknuffels.

Wat ook overblijft is de herinnering aan een mooi afscheid. Waarbij ieder lid van ons gezin kon zijn wie hij was en wat hij voelde.
Gewoon zoals het was, was het voor alle vier goed.
De ruimte die de kinderen ons gunden om er zo mee om te kunnen gaan.
Zoveel gevoel. Zoveel liefde.