Hij was altijd al vlug.
Hij kwam sneller dan snel ter
wereld. Dronk zijn flesjes zonder uitzondering met de grootste vaart helemaal
leeg. Zelfs slapen deed hij rap.
Later toen hij ouder werd verliep zijn spel op
dezelfde manier. Korte spanningsboog, snel van het een naar het ander. Zijn
handjes raakten spullen aan sneller dan zijn ogen konden zien en nu nog steeds
heeft ie niet altijd in de gaten waar zijn handen zich bevinden.
Met eten is
hij kieskeurig maar wat hij lekker vindt stopt ie ogenschijnlijk in zijn holle
kies. En toen hij ooit bij een bepaalde therapie moest leren om eerst te denken
en dan te doen bleek dat voor hem op dat moment veel te ingewikkeld.
Als hij naar
het toilet moet neemt ie niet voldoende tijd om uit te druppelen of om zijn
kleding te fatsoeneren. Een broodje smeren veroorzaakt chocolade pasta van kop
tot kont.
Het maakt dat je altijd moet blijven opletten wat hij doet en waar
zijn handen zijn. Door de vluchtigheid van zijn handen in combinatie met zijn
kracht sneuvelt menig voorwerp, al dan niet in eigen bezit. En mijn met zorg
geverfde muren hebben al lang hun schoonheid verloren. Ze vertellen nu een
verhaal.
Toegegeven, ik reageerde niet altijd geduldig op zijn
vluchtigheid.
Wanneer je voor de zoveelste keer een vieze wc bril aantreft of chocoladepasta
op de muur, wanneer er een speeltje van Zus is gesneuveld of hij zijn groene
snottebel over zijn wang smeert omdat hij geen tijd neemt om zijn neus te
snuiten dan word je dat wel eens zat.
De laatste tijd roept hij na mijn
commentaar steeds vaker. ‘Ik ben ook zo’n sukkel’, of ‘ik ben stom’. Iets wat
me natuurlijk erg aan het hart gaat. Met het toenemen van zijn leeftijd neemt
ook het vermogen toe om naar zichzelf te kijken. Dat is fijn, maar het zou
mooier zijn als hij met wat meer positivisme naar zichzelf kan kijken. Ik ben me
maar al te zeer bewust van het feit dat ik als moeder daarin een grote rol
speel. Hij is geen sukkel en al helemaal niet stom als de chocolade pasta op de
muur belandt. Het zou beter lukken als hij de dingen kan doen met aandacht.
Zoals hij bijvoorbeeld ook met aandacht naar muziek kan
luisteren en kan spelen voor dirigent. Of hoe hij met aandacht de meeste
prachtige kastelen en villa’s bouwt in
minecraft. Of zoals hij plots de hele keuken kan opruimen, een ontbijt op bed
komt brengen of een liefdesbriefje schrijft voor zijn vriendinnetje.
Kon hij
maar zien wat ik zie.
Wat hij heeft bereikt en hoe hard hij werkt. Dat hij zelf
afstand van de situatie kan nemen als het hem te veel wordt. Dan gaat ie even
een blokkie om. En als ie dan terug is, dan is zijn vrolijke zelf er weer. Het
aantal scheldwoorden wordt minder en als hij ze gebruikt is hij het zich
bewust. De overprikkeling, de agressie die daar het gevolg van was zijn een
stuk minder en dat heeft er zelfs toe geleid dat er onlangs 1 van de 5 pillen vanaf
kon. De keer dat hij mij fysiek pijn deed kan ik me niet eens herinneren.
De tijd om naar zichzelf te kijken. Dat neemt hij. Hoe knap is dat? Dus toen hij weer chocoladepasta had geknoeid omdat hij zijn brood smeerde
zonder op te letten zei ik hem: J, doe het met aandacht. Kijk naar wat je doet.
Waarop hij vrolijk reageerde: 'Mama, aandacht maakt alles mooier, Ikea.' 😄😄
