zondag 4 oktober 2015

Lolly

Zus moest naar de kapper. Ze wilde op de fiets. J heeft het niet zo op fietsen en dus mocht hij bij mij achterop. Fietsen met een 35 kg wegend en druk bewegend knaapje op je bagagedrager is best een klus kan ik je vertellen, maar dat terzijde.

Bij de kapper deed hij het fantastisch. 
De uit voorzorg meegenomen tablet bleef in mijn tas en hij bleef gedurende de 10 minuten dat Zus werd geknipt heel geduldig wachten.
Na afloop mochten ze een snoepje en ze kozen allebei voor een lolly. Omdat Zus moest fietsen ging haar lolly in de mand. J had achterop de fiets de tijd om aan zijn lolly te sabbelen. 
Ik kletste wat met Zus en bij het rode verkeerslicht lette ik goed op haar afstappen. 

Vanaf het groene sein en het optrekken begon J ineens onbedaarlijk te jammeren. Al fietsend vroeg ik hem wat er was. Maar het jammeren bleef en ik begreep niet meteen waarom. Toen we bijna aan de overkant van de weg waren riep hij in zijn gejammer ineens : 'lollyyyy'. Ik begreep nu dat hij zijn lolly had laten vallen. Met het idee dat hij zich hier wel overheen zou zetten, probeerde ik hem te sussen en fietste ik door omdat het licht alweer op rood zou gaan. J bleef jammeren en een fietster achter ons zei in een poging hem te troosten:' Die kun je toch niet meer opeten, joh.'

En toen gebeurde het. Zomaar vanuit het niets, zonder dat ik het aan zag komen omdat hij het nooit eerder deed naar vreemden, riep hij heel hard naar de vrouw: 'STOMMERIK!!!'. 

Net op dat moment sloegen wij rechtsaf, de vrouw met dochter ging rechtdoor. Ze keek verontwaardigd en ik probeerde nog wat naar haar te gebaren. Ik wilde haar duidelijk maken dat hij het echt niet zo bedoelde. Dat het niet persoonlijk was en dat hij gewoon even niet goed wist wat hij moest met zijn emoties.

Maar hoe leg je op afstand aan een wildvreemde in 1 gebaar uit waar wij zelf al jaren moeite mee hebben? Hoe leg je een buitenstaander überhaupt uit dat onze zoon ons wel eens uitscheldt en dat het geen brutaliteit is maar onmacht? Dat hij zelf niet eens weet dat het gebeurt en zich er achteraf altijd voor schaamt. Hoe leg je het jezelf uit terwijl het je nog iedere keer raakt als hij je iets naar je hoofd slingert? En dan wil je dat zo'n passant het eventjes gaat snappen. En niet boos op je kind zal zijn.

Ik vraag J wat er gebeurde en hij zegt boos: 'Ik wil niet dat ze tegen me praat!' Ik leg hem uit dat ik het begrijp maar vertel ook waarom die mevrouw dat zei. 
Maar zijn verdriet om de lolly blijft overheersen.
Ik fiets achter Zus aan en stel hem ondertussen gerust. 'We fietsen wel langs de supermarkt en halen nieuwe lolly's'. Dat vindt hij een goed idee. En ik laat hem maar even. 

Het geeft mij de gelegenheid om van de schrik te bekomen. Te bedenken hoe zo'n grote jongen van 9 toch zo verdrietig kan worden om een lolly. Het geeft mij ook de gelegenheid om na te denken over hoe we kunnen omgaan met deze nieuwe situatie. De situatie waarin zijn boosheid zich niet langer beperkt tot de mensen die hem omringen maar dat ook vreemden doelwit kunnen zijn. En er is ook bezorgdheid. Want in hoeverre maakt hij zichzelf een doelwit op deze manier? Hoeveel problemen gaat dit hem geven in de toekomst? Eerlijk gezegd durf ik me er geen voorstelling van te maken. 

1 opmerking:

  1. Ik herken dit heel erg. Ik heb een jongen met autisme en ADHD in de klas zitten.

    BeantwoordenVerwijderen