Bij kinderen gaat het om een toets, afzwemmen, een verjaardag.
Voor kinderen met autisme zit spanning in precies dezelfde momenten. Alleen de mate van spanning is veel hoger.
Net als met alle andere emoties, wordt ook spanning veel heftiger beleefd.
Op donderdagmiddag na het buitenspelen komen de eerste signalen.
Hij klaagt over plotselinge erge buikpijn. In tegenstelling tot emotie, komt pijn bij hem juist veel minder heftig binnen. Klagen over pijn is daarom een signaal dat onmiddellijk serieus genomen dient te worden.
Ik vraag hem bezorgd of hij even naar het toilet moet. Maar een stemmetje van binnen denkt: 'Oh jee.....'
We hebben dit eerder meegemaakt. Heftige buikpijn is het begin van ellende.
Ik vraag hem of hij zich ergens druk om maakt en hij weet het niet meteen.
Ik heb nog de ijdele hoop dat hij toch misschien iets verkeerds gegeten heeft en kijk het nog even aan.
Maar hij wil ook niet eten. Nog zo'n signaal.
Dan begint hij over advent viering. Op maandag. Het is vandaag donderdag.
Ze gaan kaarsjes aansteken, dat wil hij niet, maar dat moet van juf.
Ik probeer hem gerust te stellen.
Dat juf dat niet zo heeft bedoeld. Dat als hij niet wil, de juf echt niet zegt dat het moet. Maar hij is niet van gedachten te veranderen. Zijn buikpijn blijft.
Angst voor vuur tijdens advent komt erbij.
Sinterklaas die boos op hem wordt, das ook iets wat speelt.
En: 'Het is gewoon zoveel allemaal, mama'.
Wat een ontzettende knapperd dat hij kan zeggen wat er in hem omgaat. En hoeveel verder zijn we wat dat betreft tov dezelfde periode vorig jaar!
Na een poosje dubbel geslagen op het toilet gezeten te hebben laat hij daar gelukkig wat achter. Maar hij klaagt al over misselijkheid.
Hij gaat naar bed.
Het eerste overgeven komt om 23.30.
Hij heeft niet veel gegeten maar wat er in zat, komt er uit. Emmertje naast zijn bed wordt gemist, ik verschoon zijn bed, knuffels, pyama en zet hem onder de warme douche. Na een kwartiertje ligt hij weer onder de wol. De wasmachine staat aan.
Om 00.30 volgt de tweede golf, 1.45 uur de derde.
Er zit nu alleen niks meer in zijn maag. Dus alles doet hem zeer, al wat komt is gal. Ik leg washandjes in zijn nek en spreek troostende woordjes, voor zover die helpen in deze situatie. Steeds slaapt hij tussendoor.
Ik niet.
Ik lig te luisteren, wachten, zorgen.
Om 3.00 uur komt, naar wat later blijkt, de laatste keer.
Daarna valt hij in slaap tot de wekker gaat.
Aangezien we dit ritueel al eerder hebben meegemaakt, besluit ik dat hij wel naar school moet gaan. De juf kan met hem praten, hij heeft afleiding en mogelijk ook wat ontspanning. De taxi slaan we maar even over. Ik kan hem vandaag gelukkig brengen en halen en dat maakt veel uit.
De juf vangt hem goed op. Ik vertel wat zijn zorgen zijn. Ik bel tussendoor of ik hem niet alsnog eerder moet ophalen. Maar juf zegt dat alles goed gaat.
Om 12.30 haal ik hem uit school. Juf heeft de advent viering uitgebreid met hem voorbereid. De ruimte laten zien, verteld hoe gezorgd wordt dat er geen brand komt.
Zijn gezichtje staat ontspannen. Moe. Maar ontspannen.
Het is weer even voorbij.
Zijn lijf spuugt het teveel aan spanning er letterlijk uit. Omdat het er geen raad mee weet. Omdat hij er geen raad mee weet.
En december moet het dan nog worden.
Ook ik word misselijk van dat idee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten