Ouders van zorgintensieve kinderen hebben het zwaar. In sommige onderzoeken wordt zelfs beweerd dat het hebben van een kind met bijv. autisme een mate van stress oplevert die gelijk staat aan de stress die soldaten in oorlogsgebied ervaren. Om als ouder zo nu en dan even op te kunnen laden is het "uitbesteden" van je kinderen geen overbodige luxe. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Veel ouders kunnen hun kind niet met een gerust hart ergens laten logeren, immers deze kinderen vragen zo'n exclusieve benadering of dagindeling dat dit niet voor ieder logeeradres is op te brengen. Professionele logeeradressen (logeerhuizen) zijn voor veel gezinnen dan een uitkomst.
Is er dan wel een goed logeeradres in de familie dan is het volgende probleem het inplannen van een geschikt moment. Kinderen met autisme zijn prikkelgevoelig en houden in de regel niet zo van verandering. Een simpel logeermomentje kan voor deze kinderen zoveel nieuwe prikkels opleveren dat zij daar meestal vermoeid van terugkomen. Een juiste planning is dan van essentieel belang om het kind niet in de overprikkeling van het logeren te laten zitten. Een logeerpartij in een drukke periode is eigenlijk niet handig. Logeren zou beter plaats vinden als het kind nadien een (paar) dag (en) kan bijkomen. Om zo'n moment te kunnen plannen in agenda's die tegenwoordig overvol zitten is nogal een puzzel. Er zijn ook gezinnen waar het logeren van kinderen steevast zulke problemen oplevert dat het niet meer de moeite waard is om logeerpartijtjes te plannen.
Nu hoor ik vaker dat "normale" kinderen ook vermoeid van een logeerpartij terugkomen maar ik wil in dit blog duidelijk maken hoe die vermoeidheid zich bij een kind met autisme kan uiten. Hoewel ik me er van bewust ben dat ik zijn gedrag niet in een alinea kan vatten probeer ik toch een idee te geven.
Afgelopen weekend waren mijn beide kinderen uit logeren bij oma. Bij oma logeren is een feest. Oma heeft immers altijd aandacht voor de kinderen, ze heeft een fijn huisje waar de kinderen een eigen slaapkamertje hebben en oma heeft tegenwoordig een lieve vriend die net zo dol is op de kinderen als zij zelf. Oma is van het ondernemende type. Ze neemt de kinderen tijdens een logeerpartij altijd lekker mee op wandeling in de natuur, bakt koekjes of bezoekt een park als sprookjesland. Oma weet van de hoed en de rand en houdt zoveel mogelijk rekening met J. Ze let erop dat hij op tijd naar bed gaat, wisselt rust en inspanning goed af en hanteert zoveel mogelijk hetzelfde ritme als thuis. Toch is J altijd total loss als hij na een logeerpartij weer terugkomt. Dit keer had J voor het eerst ook zijn pictogrammen van thuis meegenomen. Ik had de ijdele hoop dat dit hem de nodige rust zou geven. In eerste instantie had ik dat idee ook wel toen hij gisteren thuis kwam. Het eerste wat opviel was dat hij er niet zo afgemat uitzag als normaal. Zus vloog me in mijn armen en vroeg meteen waar papa was. J had voor mij niet veel aandacht. Ik had kerstlampjes opgehangen en dat was natuurlijk veel belangrijker. De middag verliep verder prima. Ik had oma gevraagd de kinderen vroeg in de middag thuis te brengen zodat ze niet meteen hun bed in hoefden. Dit werkte goed. Ze hadden de middag om nog even lekker bij te komen.
Het slapen ging al wat minder. Meneer kwam 2 keer naar beneden en lag, toen ik eenmaal naar bed ging, bij mij omdat hij "van alles voor zijn ogen zag".
Dit viel allemaal nog wel mee.
Tot meneer de volgende ochtend (later dan zijn aapjeswekker) wakker werd. Vanaf dat moment was J volledig overprikkeld. We moesten hem er ongeveer elke 10 sec op wijzen overal af te blijven, alles ging door zijn handen, hij kon zich nergens op concentreren. Zijn pictogrammenkaart voor het ochtendritueel bood geen enkele houvast voor hem. Het duurde 10 min voor hij zijn handen had gewassen, ondertussen strijd zoeken om van alles. Als wij dan niet reageerden zoals hij wilde begon hij te schreeuwen om het schreeuwen. Gewoon totaal opstandig. Gelukkig waren manlief en ik met zijn tweeen. Dreigt dan de 1 zijn geduld te verliezen, kan de ander het overnemen en zich bezig houden met Zus die zichzelf overigens bijna geheel zelfstandig aan het aankleden was. J kon geen tv meer kijken door het getreuzel: schreeuwen! J. kon geen cracker meer eten voor zijn medicatie: Schreeuwen! J. moest gewassen: schreeuwen! J werd verzocht zich aan te kleden: schreeuwen! Eenmaal beneden moest er gegeten worden. J was continue afgeleid, rende een paar keer van tafel naar zijn veilige plek omdat hij het zelf ook niet meer wist. J begint uit frustratie zijn moeder te slaan. J schreeuwt tegen zijn vader als hij er wat van zegt. J heeft eindelijk zijn brood op en moet zijn schoenen aan trekken maar J wil tv kijken en wordt boos omdat hij dat niet mag. Mama en Zus hebben ondertussen de jassen al aan. Om 8 uur zitten we dan eindelijk in de auto. J heeft zijn medicatie door dit alles later genomen en is chagrijnig en onbereikbaar. J wil op school dat ik met hem naar de klas ga (wat nooit gebeurd en niet mag). Hij smijt zijn tas in een hoek en loopt achter mij aan naar Zus. Uiteindelijk kiest hij eieren voor zijn geld, te laat komen vind hij immers vreselijk. Eenmaal bij Zus in de klas neem ik ook van haar afscheid en met een diepe zucht laat ik de school en J achter. Een uur van de dag en nu is alle energie al uit me weg gevloeid.
J is de laatste weken sowieso overprikkeld door alle decemberstress. We proberen hem zoveel mogelijk rust te bieden. Ik had ervoor kunnen kiezen om hem niet te laten logeren. Maar mama en papa zijn nu wel weer volledig opgeladen en dat zorgt ervoor dat we met net wat meer geduld kunnen optreden tegen zijn overprikkeling. Bovendien hebben de kinderen het fantastisch gehad bij oma en dat is ook heel veel waard. De planning was in dit geval niet heel handig maar hadden we het dan moeten laten? Juist nu het de laatste weken zo zwaar is voor ons als gezin is het fijn om weer opgeladen te zijn. Ondanks dat J nu zo vermoeid is van het logeren weet ik zeker dat het hem ook goed gedaan heeft. Even geen papa en mama, even iets meer "ruimte".
En dan kom ik dus daar waar ik dit blog mee begon: Het vraagt nogal wat zo'n logeerpartijtje. Gezien de voorbereidingen vooraf en de weerslag achteraf is het dus iedere keer weer de vraag of we het logeren wel moeten doen en vooral hoe we het zo kunnen doen dat het voor alle partijen ook wat oplevert. Logeren blijft dan de vraag: is het een ramp of een zegen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten