Eindelijk cluster 4

Hij is binnen. Eindelijk! De indicatie voor cluster 4 onderwijs. Het voelde als het wachten op een examenuitslag. Eentje die er om zou hangen. En het definitieve nieuws voelt als het behalen van dat examen. De vlag kan uit! Mijn zoon gaat eindelijk naar een school waar hij thuis hoort. De kans om zich te ontwikkelen. Te zijn wie hij is. Eindelijk! Want het was een proces van 3 jaar. Een traject van maanden.

En al die tijd wist hij van niets. Je kunt je zoon van 6 niet vertellen dat je bezig bent voor hem een nieuwe school te zoeken. Wat voor informatie kun je hem dan geven? Aan onzekerheid heeft hij niets. Bovendien kan hij niet overzien over welke termijn we praten. Een week vooruit denken lukt nog. Twee weken wordt al moeilijk. Laat staan 2/3 maanden.

Maar nu het dan definitief was konden we ons gaan concentreren op dat moment. Hoe gaan we dit brengen op zo'n manier dat hij er niet van schrikt? Te veel onzekerheid voelt? Angstig wordt voor wat komen gaat met als resultaat weerstand tegen de nieuwe situatie?

De dag van de rondleiding. Door ons zelf aangevraagd in overleg met de school. Een rondleiding met papa en mama een paar dagen voor de wenochtend (waarbij we hem alleen zullen moeten laten). Ik vertel hem 's morgens dat hij vandaag niet naar school hoeft. Onmiddellijk blijdschap. Dan hoeft hij niet te werken! Ik vertel hem dat we wat leuks gaan doen. Enthousiasme en gezonde spanning. Tot nu toe gaat het goed! Ik waag me aan uitleg over onze bestemming. "We gaan kijken op een school. Daar hebben ze dieren. Is dat niet leuk?" Ja, dat lijkt hem wel grappig.

Later in de auto doorbreekt hij plots de stilte door te zeggen: "We moeten wel lang rijden voor die school, zeg!".
Shit!
Slik!
"Ja jongen, het is wel wat verder weg".
Er is nog niet uitgesproken dat deze school ZIJN school wordt.

Bij binnenkomst is er veel spanning. Hij heeft zijn knuffel mee. Dat voelt fijn en wordt hier niet gek gevonden. In nieuwe situaties kruipt hij het liefst onder de grond. Hij kiest ervoor zich achter de benen van mama te verschuilen. Zijn hoofd weggedraaid en naar de grond gericht. Ik geef hem die ruimte. Weet dat hij vanzelf wel ontdooit. De coördinator die ons ontvangt snapt dat uiteraard. Dringt ook niet aan. Weet dat dat zinloos is.

We gaan eerst naar haar kantoor maar J geeft met een knikje aan dat hij liever wil rondkijken. Zijn ogen gericht op de vloer maar hij heeft ondertussen al genoeg gezien. In de klas waar hij komt kijkt hij rond. Ik besluit hem meteen te laten voelen hoe fijn het hier is. Ik toon hem de pictogrammen aan de muur, die hij vast wel kent. We hebben ze thuis ook. Ik vraag hem de kindjes in de klas te tellen. Hij komt tot 8. Met twee juffen!
"Wat is het hier rustig hè?!".
"En kijk, helemaal niet zo veel tafeltjes. Je kunt hier heel fijn spelen".
J komt heel langzaam achter mijn benen vandaan. Begint uit zichzelf rond te lopen. Friemelend aan zijn knuffel verkent hij de omgeving. Voelt hij de sfeer.

Eenmaal in de gang gaan we richting de dieren. Bij het aquarium begint hij over de vis te praten. We lopen door naar de konijnen, maken kennis met de parkieten en de hond. J kijkt rond. Merkt op dat de konijnen Jip en Janneke heten. Raakt alles aan in het poppenhuis.
We moeten hem vertellen dat hij vast nog heel vaak met het poppenhuis mag spelen om hem weer mee te krijgen.

Als we willen gaan wil hij nog wel ergens kijken. Hij is hier nog lang niet klaar!
Wij zijn verrukt, blij, opgelucht.
We lopen een klaslokaal binnen. Daar zit een groep kinderen in een kring om de juf heen. De juf speelt op een kleine harp een heel klein en lief liedje. Het is muisstil in de klas. Dit is fantastisch voor J. Zó mooi.
Zoveel rust!

Dan moeten we echt gaan. En wil hij nog best wel blijven. Dat zegt voor ons genoeg.
Op de terugweg in de auto leggen we hem uit dat dit zijn nieuwe school is. We vertellen hem hoe prettig het zal zijn dat de juf tijd voor hem zal hebben. Dat het niet erg is als hij wiebelt of niet stil kan zitten. Dat hij hulp krijgt bij het leren rekenen. En nog zoveel meer. "Ok," zegt hij opgelucht en blij.
Het is even stil.
Dan vraagt hij: "Wat gaan we nu voor leuks doen?".

De eerste belangrijke stap is gezet. En hoe!
Ik heb er alle vertrouwen in dat de overgang goed gaat verlopen!