Mama Vita: krachten bundelen

Er is een nieuwe moeder bij vandaag. Bij de regio bijeenkomst van Mama Vita.
We heten haar van harte welkom en zeggen de anderen goeiemorgen. Een knuffel wordt hier en daar gegeven. Een aantal moeders volgt elkaar via Facebook en is op de hoogte van elkaars situaties, problemen en uitdagingen maar ook successen.
Soms groot, vaker klein. Maar altijd succesvol genoeg om gevierd te worden.

Als alle thee, koffie en lekkere koekjes op tafel zijn gezet en alle stoelen zijn aangeschoven vraagt de regiomoeder om aandacht. Wat niet meevalt want er wordt al behoorlijk wat af gekwebbeld.
Na een korte introductie met wat algemene mededelingen beginnen we aan onze hartenronde. Iedere moeder mag het hart in ontvangst nemen en krijgt haar eigen 3 minuten. Zij mag kiezen wat ze met die minuten doet. Vertellen wat ze kwijt wil, over haar kind (eren) of zichzelf, stilte nemen of haar 3 minuten doorgeven aan een ander.
Iedere moeder komt hier om tijd voor zichzelf te nemen. Zij heeft daarom de keuze dit naar haar eigen wens in te vullen.
Eigenlijk is er altijd maar 1 ding wat moeders met die minuten willen doen: hun hart luchten en vertellen. Vertellen hoe het gaat, waar het lukt en waar niet.

Ook op deze ochtend zijn de verhalen heel divers. Allemaal hebben we ons eigen verhaal. Een aantal zijn positief maar in deze decembermaand komt vooral naar voren hoe lastig het momenteel is. Halverwege de hartenronde klinkt gesnotter. Een van de moeders krijgt het te kwaad na het aanhoren van het verhaal van haar goede vriendin. Maar niet alleen van dat ene verhaal. Het is een opeenstapeling van alle ervaringen van de moeders hier aan de tafel.
Een aantal andere moeders snottert mee. Tissues worden hun kant opgeschoven, een bemoedigend klopje op de schouders wordt gegeven. "Het raakt me zo", snikt een van de moeders. "Het is zo veel."
Een aantal moeders knikt zwijgend. Er zijn zo weinig woorden nodig.

We kennen het allemaal. Iedereen die hier aan de tafel zit weet hoe het is om je machteloos te voelen, onbegrepen, wanhopig. Iedereen aan de tafel weet hoe hard je elke dag weer moet knokken om het beste voor je kind voor elkaar te krijgen. En dat al dat harde knokken niet altijd wordt beloond.
Dat je periodes doormaakt waarin je denkt dat er nooit meer licht komt aan het einde van de tunnel. Dat er een bepaald moment komt waarop je je realiseert dat je leven voor altijd veranderd is.
Dat het nooit zal worden zoals je je het had voorgesteld.
Het zijn fases waarin we allemaal vroeg of laat terecht gekomen zijn.
En de kracht van de groep is nu juist dat er moeders bij zitten die deze fases al achter de rug hebben. Die kracht kunnen halen uit de wetenschap dat er altijd weer een lichtje komt. Dat het beter wordt maar dat er tegelijkertijd ook altijd weer periodes komen waarin het slechter gaat.
Twee stappen vooruit, eentje terug.
En soms een stap vooruit en twee terug.

Dus hier in deze groep sterke vrouwen zijn veel woorden niet nodig. We knikken en kijken elkaar aan. Begrijpen elkaars verdriet. Herkennen de verschillende fases waarin we zitten.
En de doos met tissues gaat nog eens rond. De wangen worden droog gedept en een grapje wordt gemaakt. Want deze moeders weten ook dat met humor veel kan worden bereikt. Niet op een manier dat we problemen weglachen. Zeker niet! Humor brengt weer een lach op ons gezicht, kan wat beladen was weer doen ontspannen.
Het kan gewoon fijn zijn om even te huilen op een plaats waar niemand dat gek vindt en waar iedereen de tranen maar al te goed begrijpt. En waar iedereen begrijpt dat we daarna weer kunnen lachen.
Na de hartenronde haalt iedereen diep adem, zijn we er weer.

We krijgen een workshop over overprikkeling en kunnen elkaars kennis en ervaringen delen en gebruiken. En tussendoor praten we automatisch ook weer over elkaars strubbelingen. Hoe we bepaalde lastige problemen het hoofd bieden. Het is prettig, opent weer nieuwe mogelijkheden. We zien weer waar werk aan de winkel is, een opening tot gesprek met ons kind of een andere aanpak voor dat moeilijke gedrag.

En na afloop zijn we allemaal moe en energiek tegelijk.
Moe van alle emoties, de verhalen en de opgezogen kennis.
Energiek omdat we weer mogelijkheden zien, lichtjes aan het einde van de tunnel. Voor de een wat dichterbij dan voor de ander.
Maar vooral voelen we die verbondenheid met elkaar, het begrip, het warme bad dat we voor elkaar kunnen zijn. Omdat het voor veel moeders elders niet te halen valt. Dan is het fijn om hier de emoties te delen en de krachten te bundelen.
Precies daar waar Mama Vita voor bedoeld is.