Afscheid

We waren er al langer mee bezig. Onze hond werd oud maar niet ziek.
Zijn hoofd en hart wilden nog wel, zijn lijf kon niet meer.
Na een onderzoek bij de dierenarts wisten we het zeker. Onze trouwe lieve kameraad had te veel pijn. We besloten tot euthanasie over te gaan.

We hadden eerder besproken hoe we dit wilden gaan doen. De praktsiche zaken werden geregeld.
Het slechte nieuws aan de kinderen gebracht.

Omdat de hond al een aantal jaren erg rustig was hadden de kinderen aan hem niet echt een speelkameraadje. Toch groeiden ze op met de hond in huis en zodoende was hij wel onderdeel van hun omgeving.
Bij het vertellen van het nieuws reageerden beide kinderen totaal verschillend. Zus had vooral vragen over het proces: 'Waarom wordt hij gecremeerd en niet begraven'.
J vroeg zich af hoe het met hem zelf zou gaan als hij ooit dood gaat.

Die avond kwam hij in paniek naar beneden.
Hij wilde niet dat de hond dood zou gaan. Hij wilde er niet bij zijn.
We maakten een uitgebreide pictogrammen strip. Stap voor stap vertelden we daarmee wat er zou gaan gebeuren.
Hij wilde er niet bij zijn en dat hoefde ook niet.
Iedereen mocht doen en zijn zoals men dat zelf fijn vond.
Ook bereidden we ze voor op de emoties die er bij iedereen zouden zijn.
De juffen van beide kinderen werden door ons op de hoogte gebracht.

Op de dag van het spuitje zochten we knuffels uit, een klein kistje, een kaartje en de eerste letter van zijn naam.
J wilde uiteindelijk toch beneden zijn toen ik hem zei dat hij op de ipad mocht.
De tijd kroop richting de afgesproken tijd.
De dierenarts kwam en J dook nog voor we opendeden in de Ipad. Hij keek niet meer op of om.
Maar hij was erbij en zocht ondanks de Ipad toch nabijheid.
Het inslapen ging bijzonder snel en rustig.
Het verdriet mocht er zijn.
Zus zat er met haar neus bovenop. Stelde vragen en kwam voor de zesde keer met zakdoekjes aanlopen.
Binnen een kwartier was ons lieve vriendje niet meer.

Het uitvaartcentrum kwam hem pas 1,5 uur later ophalen.

Mijn man en ik huilden zijn bruin-grijze haren nat, aaiden zijn oren, poten, neus en snoven zijn geur. En snoven nog eens zijn geur. En nog eens...
De geur die hij al had toen hij als pup bij ons kwam en die ik terplekke in een potje had willen stoppen.
Zus streelde mijn rug, bracht nog eens een zakdoek en legde de grote nieuw gekochte hondenknuffel op mijn schoot.

We hadden afgesproken dat we na afloop de film Hondenhotel zouden kijken.
Ik ging naast de mand zitten en Zus zat tegen me aan.
Ik liet de hond niet los. J liet zijn ipad niet los.
Zo keken we de tijd weg.

Toen de uitvaartverzorger kwam, gaf J nog een laatste aai en knuffel.
Zus en wij ook.
We keken samen toe hoe de mand in de bus werd gelegd en de bus de straat uitreed.
Toen was het stil in huis.

Volgens afspraak haalde mijn man frietjes.

We aten in stilte en keken naar de knuffelhond die nu was neergelegd op de plaats waar onze vriend bijna 14 jaar had gelegen.

Nu zijn we een paar dagen verder en moeten we nog erg wennen. We missen de hond en gaan zijn hondenriem nog in het kistje doen om te begraven in de tuin. De kinderen hebben het er af en toe over maar verwerken vooral door te spelen met hun hondenknuffels.

Wat ook overblijft is de herinnering aan een mooi afscheid. Waarbij ieder lid van ons gezin kon zijn wie hij was en wat hij voelde.
Gewoon zoals het was, was het voor alle vier goed.
De ruimte die de kinderen ons gunden om er zo mee om te kunnen gaan.
Zoveel gevoel. Zoveel liefde.