Anders

'J kwam vanochtend erg gespannen binnen. Hij is tijdens de rekenlessen in het speellokaal geweest om te spelen met de matten. Dit deed hem zichtbaar goed. De rest vd dag ging prima.'

Dit was wat in zijn heen-en-weer schriftje stond toen hij uit school kwam.
Het was nieuw voor ons.
Nog niet eerder hoorden we dat er spanning werd gesignaleerd op school. Zeker niet al meteen bij binnenkomst.
Het was na de week dat we ervoor kozen hem wat extra rust te gunnen.

Het ging niet goed.
Van slecht slapen naar vroeg wakker, naar overprikkeld raken van vermoeidheid en daardoor weer slecht inslapen.
De neerwaartse spiraal was ingezet. Een paar weken na de zomervakantie.
Een vakantie waarin we zagen hoe opgewekt en ontspannen hij meestal was.
En daarna ging het dus mis. Er was spanning in huis.
Slecht luisteren, heel veel onrust. Meer agressie, minder van zichzelf.

De rust brachten we door hem een paar keer zelf te brengen en halen, ipv een taxirit. Eerder uit school halen en een ochtend helemaal thuis.
Ik zag dat hij iets nodig had om die neerwaartse spiraal te doorbreken.
Daarna ging het beter en zag ik mijn keuze voor het thuishouden bevestigd.

Blijkbaar zette dit de leerkracht ook aan het denken.
Ze begon op kleinere signalen te letten omdat ze op het eerste oog niet kon zien dat hij het blijkbaar zo zwaar had gehad die eerste weken. Ze leerde hem kennen en zijn spanning te signaleren. Hem op dat moment wat rust te gunnen zodat overvraging minder op de loer ligt.
En dat deed ze dus ook op die ochtend.

Maar ik kon de spanning niet verklaren en we probeerden te ontdekken waar die vandaan kwam.
Overdag waren er de standaard antwoorden; Wil ik niet vertellen, weet ik niet, ik ben moe.
's Avonds vond ik de opening. En sprak hij over muziekles.
De meester die een week eerder had aangekondigd die dag zijn accordeon mee te zullen nemen.
Hij wilde de meester zoveel vragen!
Over hoe dat dan moest met de knopjes. En welk geluid er uit zou komen.
Het was nieuw, anders. Dus spannend. Niet persé negatief. Wel opwindend en onbekend.
En hij had het fantastisch gevonden. Natuurlijk!
Genieten kan hij wel. Intens.
Intens genieten. Intense angst. Intense spanning. Intense boosheid.

Ik dacht dat het daarmee af was. Met die spanning.
Opgelucht vertelde ik hem dat hij morgen niet meer gespannen hoefde te zijn.
Het zou immers een gewone dag worden.
'Maar ik vind het wel spannend,'  zei hij, 'want morgen heb ik gym.'
'Je hebt toch elke week gym?' vroeg ik hem verbaasd.

En het antwoord wat hij toen gaf was voor mij zo simpel en verbazend tegelijk.
Het maakte me in 1 klap weer zo ontzettend alert.
Dat er geen tijd is om achterover te leunen. Dat er voor hem zoveel dingen in de wereld niet vanzelfsprekend zijn.
Hij antwoordde, alsof het voor hem volstrekt logisch was:
'Bij gym doen we toch elke keer weer wat anders!'
En daarmee kwam ik weer een klein stukje dichterbij.