Concert

Muziek.
Hij heeft er iets mee.
Waar het vandaan komt laat zich raden. Hij heeft een zeer scherp gehoor en neemt elk detail waar. Misschien heb ik het aangevoeld, toen ik zwanger van hem was.
Ik zong het kinderliedje 'Onder hele hoge bomen' op momenten dat ik alleen was met mijn dikke buik.
Onder de douche, waar het lekker galmde.

Toen hij geboren was bleek hij een huilbaby.
En zingen was dé manier om hem rustig te krijgen. Dus dat deed ik.
Minutenlang. Urenlang. Liedje na liedje. Tot ik er schor van werd.
En later toen hij kon zitten zongen we 'Schuitje varen', zo wild en stevig mogelijk. Hij schaterde het altijd uit.

Hij maakte graag zelf geluid. Hard. En lang.
Maar ook als er een muziekje aan ging, reageerde hij áltijd. Vingertje dansend in de lucht.
En nog later danste zijn hele lijfje zodra de muziek aan ging. En die muziek moest dan ook altijd aan.
Nu nog overigens. Altijd vraagt hij naar muziek.
En hij heeft ook voorkeuren.
Liever geen zware beat. Wel mannenkoren of klassiek.
Geen hoge aria's. Wel kinderliedjes of Kinderen voor Kinderen.

We wilden wel wat doen, met die interesse.
Muziekles, dansen.
Maar waar kan je terecht met een jongen die de motoriek niet heeft om een danspas te volgen?
Die het geduld niet heeft om een instrument te leren spelen? Niet kan in een groepje?
We zochten wel, maar vonden nooit iets geschikts.
En dan ebde die drang weer weg.
Eerst andere dingen.
Begeleiding. Schoolstress. Zwemles.
Zijn week was al vol met de 'gewone' dingen.
Daar paste niets meer in.

Vorig jaar kwam er meer rust. Hij zat inmiddels op antroposofisch onderwijs en weer kwam die muziekinteresse sterk naar voren. Hij kan er zoveel in kwijt.
Hij vindt het ochtendlied op school heerlijk. De muziekles fijn.
'We moeten er iets mee', zei weer dat stemmetje in mij.
We probeerden muziektherapie. Hij vond het prachtig. Maar het werd niet vergoed. En dan is het best heel duur.
De muziekscholen in de omgeving zaten vol.
En toen als noodgreep, weken we uit naar Marktplaats.
Ik schreef een muziekleraar aan die piano les gaf en vroeg hem of hij het een uitdaging vond om les te geven aan een lieve jongen die net een beetje andere aanpak nodig heeft. Waarbij de focus ligt op plezier en samen muziek maken. Niet perse op het echte leren.
De muziekleraar (zelf nog een jonge jongen) reageerde enthousiast en voor we het wisten had J een heuse pianoleraar, les aan huis.

Hij kieperde zijn spaarpot ondersteboven en kocht een mooi écht keyboard en de lessen begonnen.
Elke week een half uur, geen verwachtingen, alleen lol.
In het begin was het zoeken. Voor J, voor ons, voor Leraar.
We brachten structuur. De time-timer werd ingezet. Het half uur in kleine blokjes opgedeeld.
We hebben geschoven met het lesmoment.
Te druk. Te laat op de dag. Te moe.
We gaven tips aan Leraar.
Stel niet te veel vragen. Hou het kort. Eis niet te veel. Laat hem geen keuze maar kies vóór hem.
En: 'Kom alleen terug als je het plezierig blijft vinden'.
En dat vindt hij!
Ondanks de momenten waarop J onder tafel zit. Of wegrent de kamer in. Of de bladmuziek door de kamer gooit.
Bladmuziek?
Ja! Bladmuziek.
Want Leraar krijgt het voor elkaar om J liedjes te leren spelen. Met van die kleurtjes op de toetsen. En de 'plaat' blijft lang hangen na iedere noot. Maar elke week iets korter. En hij gebruikt een heus voetpedaal.
Ja, hij leert zelfs akkoorden.

Als we in de auto Michael Prins draaien dan vindt hij dat mooi en zegt dat hij later ook zulke muziek gaat maken. En bij de eerste noten hoort hij al of het gitaar of piano is.
Waar hij in het begin liefst zo hard mogelijk op de toetsen van zijn keyboard sloeg maakt hij nu zelf 'liedjes'. Hij hoort wanneer noten hoger of lager gaan. Speelt harder of zachter en gebruikt akkoorden. Zijn vingermotoriek verbetert met de week. Iets wat ik nooit voor mogelijk had gehouden gebeurt nu echt.
Hij leert pianospelen.
En ik ben zo, zó blij voor hem. En trots!

Vanavond moest ik voor het slapen gaan nog even met hem terug naar beneden. Hij wilde een concert geven.
En meneer ging daar staan spelen.
Met zoveel gevoel, zo lief en zo mooi.
Dat ik er spontaan van begon te huilen.