“Waarom kun je nou nooit eens normaal doen?”. Dat waren de woorden van
moeder Iris tegen haar autistische zoon in de film Daglicht. Woorden vol
wanhoop en frustratie.
“Omdat ik niet weet hoe dat moet……”, was het antwoord van
zoon Aron daarop. Een antwoord vol onmacht en verdriet.
Moeder en zoon, beide worstelend met de problemen waar ze
tegen aan lopen. De angsten, de overprikkelingen. Die zich uiten in agressie.
Maar ook het onbegrip uit de omgeving. Het heen en weer geslingerd worden
tussen dat wat je denkt dat goed is en de meningen en oordelen van de mensen
eromheen. De druk die school kan leggen. Het heeft maar minimale aandacht in de
film maar ouders van kinderen met autisme pikken deze momenten er feilloos uit.
Voelen de strijd.
Het is zó waar!
Natuurlijk is het beeld wat neergezet wordt geen totaalbeeld.
Ik zou mijn zoon nooit zo de hele dag mee kunnen zeulen naar mijn werk. Hem
uren in een hoek kunnen zetten met een puzzel. Mijn zoon kàn niet eens goed
puzzelen. Maar dat wordt ondervangen door wat Bo zegt in de snackbar.
“Geen kind met autisme is hetzelfde”.
Een kind ìs niet autistisch. Dat suggereert dat er één
autisme bestaat. Eén manier van gedragen. Eén manier van zijn. Nee, beter is
het om te zeggen: Het kind hééft autisme. Ieder kind uniek.
Moeder en zoon, beide worstelend met die onmacht. En hoe dan
alles op zijn plaats valt als hen wordt uitgelegd hoe het werkt bij hem. Dat
hij continue aan het werk is om prikkels te verwerken die allemaal even hard
binnen komen. Hier worden alleen de prikkels genoemd die binnenkomen via oren
en ogen. In werkelijkheid kunnen mensen met autisme ook te maken hebben met een
verstoring van de prikkels die binnenkomen via tast, evenwichtsorgaan en spieren.
Prikkels binnen de sociale interactie. Gevoelens. Het is bijna niet te overzien
hoe dat van invloed is op zo’n beetje alles.
Wat deze uitleg voor moeder Iris betekent kun je vooral
aflezen aan haar gezicht. In de praktijk betekent zo’n uitleg zo ontzettend
veel voor die onmacht en wanhoop. Zo’n uitleg geeft het begrip wat nodig is om
het kind juist dat te bieden wat hij nodig heeft. En dat is vaak heel iets
anders dan wat gemiddelde kinderen nodig hebben.
Dat is dus nou juist de reden waarom het geven van een ‘etiket’
in sommige gevallen noodzakelijk is voor het welzijn van kind en gezin. Waarom
het geven van een etiket in sommige gevallen(of misschien wel de meeste) géén
modegril is.
En wat zou een etiket betekent kunnen hebben voor Ray? Zou
hij dan ook zo opgesloten zijn geweest? In letterlijke zin maar ook in
zichzelf? Hoeveel onmacht zien we niet bij hem en zijn begeleiders? Niet
wetende hoe met hem om te gaan. Steeds verder afglijdend in agressie,
repetatieve handelingen, onrust. Hoe fijn is het voor hem iemand te ontmoeten
die hem begrijpt en geeft wat hij nodig heeft?
De film Daglicht. Ga hem zien! Want het is ook gewoon een héle
goede film.
Prachtig omschreven, de film greep mij erg aan.
BeantwoordenVerwijderenHoe toevallig zat ik ook 3 weken laten met mijn autizoon thuis omdat ze bij de dagbesteding niet wisten hoe ze met hem om moesten gaan.
Groetjes, Jacquelien 47
Het is Toch belachelijk dat de mensen die er zo gezegd voor geleerd hebben ook niet weten hoe er mee om te gaan Weer onzekerheid voor t kind en ouder
BeantwoordenVerwijderen