Dat vuurwerk!! (deel 1)

Als kind was ik bang voor vuurwerk. Niet extreem maar wel voldoende om binnen te blijven en alles van achter het raam te aanschouwen. Samen met oma ging ik dan uit het zolderraam kijken naar hoe de mooiste kleurenfonteinen in de donkere nacht naar beneden dwarrelden. Naarmate ik ouder werd durfde ik van dichterbij te kijken maar helemaal op mijn gemak voel ik me nooit tussen al dat vuurwerk. Toch hoort vuurwerk voor mij bij de feestdagen. Het geknal de dagen voorafgaand aan de jaarwisseling, de lucht van kruitdampen op oudjaarsdag en de toenemende spanning naar 12 uur geven de dagen voor mij sfeer.

De laatste jaren is dit idee over vuurwerk en de sfeer die daar voor mij bij hoort totaal omgeslagen. Het begon een aantal jaar geleden. J was altijd al heel gevoelig voor geluid en iedere keer als er in de dagen voorafgaand aan oudjaarsavond een rotje werd afgestoken, ongeacht hoe ver of dichtbij dit gebeurde, ging zijn vingertje omhoog en vroeg hij zich af wat dit was. Geen knal ging ongemerkt voorbij. Slapen in de avond werd een ramp, oordopjes en oorkappen hielpen niet. Hoe meer de jaarwisseling dichterbij kwam en de knallen dus toenamen, hoe erger de spanning bij J werd. Dit was niet de spanning die ik altijd voel voor oudjaarsavond. Dit was spanning door pure angst. Het toppunt kwam dat jaar toen het uiteindelijk 12 uur werd. Ik kreeg te maken met een compleet overstuur jongetje, trillend als een rietje en in alle staten. Gordijnen moesten dicht, hij liep letterlijk door het huis te rennen, zoekend naar een veilige plek. Geruststelling van ons hielp niet, hij wilde het liefst wegkruipen in een holletje onder de grond, weg van alle geluid. Die jaarwisseling heb ik hem op 12.15 uur onder de douche gezet en ben bij hem gaan zitten. Daar kwam hij enigszins tot rust. Het jaar daarna gingen we er nog vanuit dat die angst destijds hoorde bij de leeftijd, peuterangst. Groeit hij wel overheen. Laten we het aankijken en wie weet gaat het nu beter. Maar het ging niet beter. Het hele gebeuren begon weer van voren af aan. Zus (toen 3 jaar) vond het vuurwerk wel mooi, vroeg of we haar wakker wilde maken. Maar zodra wij het gordijn opzij schoven om te kijken raakte J in paniek, dicht dicht dicht! Ook in de deuropening kijken mocht niet, ook al kon hij dat niet zien vanwege de tussendeur. Na oudjaar 2011 wisten we dus dat we niet te maken hadden met een "gewone" peuterangst maar dat we iets moesten gaan verzinnen om het voor hem wat dragelijker te maken. Al in de zomer begonnen we ons te bezinnen op een invulling. Vuurwerkvrije parken werden bekeken maar een verblijf op zo'n park had voor ons nogal wat haken en ogen ivm organisatorische problemen die ik hier verder niet zal toelichten. Ook een aanbod van Oma en haar vriend om dan samen naar zo'n park te gaan was niet haalbaar voor ons. Toen kwam bij mij het idee naar boven borrelen om overdag ergens naar toe te gaan waar geen vuurwerk te horen zou zijn waardoor in ieder geval op de dag zelf niet te veel spanning opgebouwd zou kunnen worden. De Efteling kwam in beeld en een telefoontje met het park leerde mij dat het park vuurwerkvrij zou zijn maar dat we wel wat drukte konden verwachten. Maar met een doktersverklaring zouden we ontheffing kunnen krijgen voor de wachtrijen (die leveren immers weer spanning op voor hem). Als dat zou lukken hadden we de dag in ieder geval een oplossing. Voor de avond hoopte ik vervolgens dat hij door het bezoek aan de Efteling zo moe zou zijn dat hij met een beetje hulp (we kregen van de arts een soort hoestdrank die enigszins versuffend zou werken) de avond zou kunnen slapen. En dan zou hij om 12 uur wel wakker worden, maar dat was te overzien. Desnoods had ik de douche nog achter de hand.

Een mail naar de psychiater werd opgesteld met het verzoek om de verklaring. Toch best wel een stap vonden wij, gebruik maken van de invalideningang op de Efteling. Maar we wisten dat een uur in de rij staan bij elke attractie ook geen optie zou zijn en de dag daardoor niet die ontspanning, dat plezier zou opleveren waar we op hoopten. De psychiater begreep ons verzoek gelukkig volkomen en stelde een keurige verklaring op. Het recept van de hoestdrank moesten we een paar dagen van te voren eens proberen om te zien of het wel zo werkte als waar we het voor wilden gebruiken.
Manlief moest dit jaar met de jaarwisseling gaan werken en Oma en haar vriend kwamen om mij gezelschap te houden en te ondersteunen daar waar nodig.
We konden niet voorbereider aan de jaarwisseling gaan beginnen dan op deze manier en we gingen het met een dubbel gevoel tegemoet. Enerzijds zou het toch moeten werken, anderszijds de onzekerheid hoe hij dit jaar zou gaan reageren.