De eerste knallen van dit jaar deden hem ogenschijnlijk niets. Hij hoorde ze wel, vroeg wat het was en daarmee was dan de kous af. Dat waren de knallen verder weg. Hij gaf aan niet meer bang te zijn voor vuurwerk en dat hij het best mooi vond om naar te kijken. De knallen dichterbij werden al iets moeilijker geincasseerd, maar toch. De manier waarop hij reageerde gaf ons moed, wie weet zou het dit jaar toch meevallen. Naarmate de jaarwisseling naderde namen natuurlijk de knallen toe, de oorkappen werden inmiddels al gebruikt bij het slapen en wij zagen dat J al wel wat onrustiger werd. Hij gaf aan dat hij het toch niet zo fijn vond en het vuurwerk begon een steeds grotere rol te nemen in zijn gedachten en gesprekken. Hij had het er meer over en begon er vaker naar te vragen. Maar ik kon het arme mannetje niet gerust stellen door te zeggen dat het snel over zou zijn, dat het niet erger zou worden, want dat werd het wel! Dus ik gaf hem eerlijk antwoord, wat moest ik dan? Op dag dat de verkoop van het vuurwerk was begonnen vertelde ik hem dat mensen het nu mogen kopen maar nog niet mochten afsteken. Dit was voor hem onbegijpelijk. Waarom mag je het wel kopen maar niet afsteken? En waarom doen de mensen het dan toch?
Hij vond het fijn dat we naar de Efteling gingen, want daar waren toch geen knallen hè? En hoe ik dat dan wist? Hij heeft het wel 10 keer gevraagd. Wat was ik blij dat we oudjaarsdag gezorgd hadden voor afleiding. Maar ik kon natuurlijk van te voren niet bedenken dat we daar om 11 uur uit de auto stappen en in de omliggende dorpen al volop vuurwerk wordt afgestoken, waarop J hem meteen terug geeft aan mij: je zei toch dat er geen vuurwerk zou zijn.....Gelukkig was er op het park niets van te horen. We hadden een heerlijke dag, het was heel erg rustig en we hoefden nergens te wachten. We hoefden dus ook geen gebruik te maken van de invalideningang, waar we zoals gezegd toch best tegen op zagen. Aan het einde van de middag reden we terug naar huis, we hadden het super gehad op het park. Goede keus, geweest. Eenmaal thuis ging meteen de koptelefoon op, er was spanning en alertheid. Angsthormonen wonnen het van de slaaphormonen en het hoestdrankje. We stonden steeds een half uur bij hem in het donker, kalmerend over zijn been wrijvend, vervolgens op de tenen terug naar beneden maar bij de eerste de beste knal, gegil! MAMAAA! Angst en beven. J is veel beneden, in spanning afwachtend wat er komen gaat. Om 22.00 uur en om 23.00 uur is hij eventjes een kwartiertje in slaap geweest. Om 23.45 maak ik Zus wakker, dat wilde ze graag. Om 00.00 barst het los, J overleeft door veel vragen te stellen, niet alleen te willen blijven. Hij zit in een hoekje van de bank, oordopjes en oorkappen op, kleedje over zich heen. Ik kijk met dochter door het raam, wil niet dat zij mee gaat in die angst. De vriend van Oma is bij J, probeert hem gerust te stellen verhalen te vertellen. J blijft vragen wanneer het klaar is, afgelopen. Ik geef aan dat ik hem die zekerheid niet kan geven. Hier is geen time timer of pictogram voor in te zetten. Ik heb geen invloed op het gedrag van anderen. Voor het eerst sinds we hier wonen is er dit jaar aan de overkant van de straat veel vuurwerk. Ik tel de volgende dag wel 20 grote dozen vuurwerk. Na een paar minuutjes doe ik het gordijn maar naar beneden. Zus vraagt om 1.00 uur of ze weer naar bed mag, ik leg haar in ons bed en ze valt meteen in slaap. J wil op mij wachten en ik vind het nu best. Ik ben moe van het proberen om hem in slaap te krijgen, weet dat hij naast mij veiligheid voelt en makkelijk in slaap valt dus hij mag blijven tot Oma en haar vriend naar huis gaan. We liggen even met zijn drieen in het grote bed, weer een knal! Ik geef aan dat het misschien in zijn kamer rustiger is en hij besluit dat hij dan in zijn eigen bed wil slapen. Inmiddels zo vreselijk vermoeid van alle spanning en het slaaptekort. Om 2.30 uur leg ik de kinderen in hun eigen bed en vallen we in slaap tot de klok van 9 uur.
En dan denk je dat je het hebt gehad, maar die spanning is er niet zomaar uit en de knallen gaan hier in Nederland ook de volgende dagen nog door. Dus zijn er wederom problemen met inslapen, wordt er overdag veel gevraagd naar knallen en is er nog steeds onrust. Mijn man loopt de volgende avond naar de overbuurman om te vragen of hij wil stoppen met rotjes afsteken, verderop gaat er nog een boel vuurwerk de lucht in. J is weer in paniek. We bellen de politie, geheel tegen onze gewoonte in, maar ik moet iets voor dat jochie doen. Ik weet niet of de politie is komen kijken, feit is wel dat het die avond rustig bleef.
En nu zijn we inmiddels bijna een week verder en is vuurwerk nog steeds een heel groot punt bij hem. Nog meerdere keren per dag vraagt hij of er geen knallen meer komen, of het echt, ècht op is allemaal. Hij zoekt die veiligheid, die zekerheid en dat zoekt hij bij mij. Moeilijk om dan een antwoord te geven wat eerlijk is maar waar ik hem niet ongerust mee wil maken. Maar ja, de waarheid is nu eenmaal niet altijd fijn, de wereld niet altijd maakbaar. Dat moet hij toch ook gewoon leren, dus dat leg ik hem wel uit.
We hebben het weer gehad voor dit jaar. Terug naar het normale leven. Vuurwerk hoorde er altijd bij voor mij, maar ten koste van wat? Afschaffen particulier vuurwerk? Hoe leuk en sfeervol het ook kan zijn, maar van mij mag het inmiddels. En volgend jaar? Ach, gelukkig is dat nog heeel ver weg........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten