zondag 27 december 2015

Hoop

Soms gaat hij een ‘verrassing’ maken. Dan mag ik niet in de badkamer komen en gaat hij zichzelf helemaal alleen douchen en aankleden.
Op andere dagen vliegt de handdoek door de lucht en laat hij zich als een peuter op de grond vallen.

Soms is hij hulpvaardig en doet graag klusjes voor een ander.
Op andere dagen is het opruimen van zijn speelgoed te veel en smijt hij het door de kamer.

Soms komt hij vrolijk uit school en gaat rustig aan zijn lunch beginnen voor tv.
Op andere dagen trapt hij eerst iets kapot, is boos en schreeuwt.

Als we door de winkel lopen, breekt hij het ene moment de tent af om twee tellen later vertederend een andere klant te helpen met inpakken.

Hij kan zorgzaam voor zijn zusje zijn maar haar op een andere dag aan haar trekken tot hij de plukken in zijn hand heeft.

Hij kan zich afzetten, afsluiten, volledig grensoverschrijdend bezig zijn en het bloed onder je nagels vandaag halen om op het andere moment je een stevige knuffel te geven.

Hij kan heerlijk kletsen en rustig spelen om op andere momenten volledig te zijn overgeleverd aan prikkels. En dan zie je hem van binnen schreeuwen om hulp, jij vaak machteloos aan de zijlijn. Niet in staat tot hem door te dringen.

Hij houdt erg van andere mensen, leuke dingen doen maar met sint Maarten of kerstviering geeft hij letterlijk over van spanning.

‘Jullie hebben een heftig kind gekregen’, zei de orthopedagoog van de kliniek ons.
Je realiseert je dat niet. Tot iemand het zo tegen je zegt en je weet dat het waar is.....

Maar de laatste tijd is er iets aan het veranderen. Het gaat steeds beter met hem. Hij maakt ineens grote sprongen.
‘Soms’ wordt steeds vaker ‘vaak’. Hij lijkt wat ouder, wijzer en op bepaalde momenten zelfs, ja, rustiger. Hij kan benoemen wat hem dwars zit, waar zijn hoofd van vol raakt, waar zijn onrust zit en hoe het voelt.
Na jaren van ploeteren, volhouden, boeken lezen en gezinsondersteuning, lijken de puzzelstukjes steeds beter op zijn plaats te vallen. Juist in een periode dat je het ’t minst verwacht, houdt hij zich ondanks alles toch redelijk staande en wordt hij sterker en ouder. Laat hij zoveel vaker zijn prachtige persoontje zien. Het gevoelige zorgzame jongetje dat hij is.

En we zijn er nog lang niet, dat is zeker. Een heftig kind wordt niet plotsklaps een makkelijk, meegaand jongetje waarover je je geen zorgen meer hoeft te maken. En er is niet geheel toevallig in deze zelfde periode een andere wijze van medicatie-inname gekomen.

Maar de wanhoop die we zo vaak voelden in de afgelopen 9 jaar kantelt nu langzaam naar hoop. Hoop dat het steeds beter gaat, dat hij het gaat vinden, dat het ons gaat lukken. We gaan zijn autisme-ADHD-chaos steeds beter snappen. We zullen de puzzel steeds verder afkrijgen.
Is dat geen hoopgevende gedacht om het nieuwe jaar straks mee in te gaan?

Ik wens jullie ook hoop, geluk en veel puzzelsucces in 2016.
Dat het maar een mooi jaar mag worden.