Ik ben wat eerder op de BSO vandaag. De kinderen zitten net aan tafel voor het eten van crackers en rijstewafels. De leidster van de tafel waaraan J zit houdt zich bezig met het prikken van een druppeltje bloed in de pink van het meisje naast haar. Het apparaatje waarin het druppeltje gemeten moet worden hapert. Het geeft een foutcode, keer op keer. Als de leidster er een poosje mee bezig is besluit ze om de ouders van het meisje te gaan bellen. Ze pakt de telefoon en zoekt een rustig plekje om te kunnen praten. Het meisje mag nog niet aan haar fruit beginnen. De andere kinderen hebben inmiddels een eerste cracker op, klaargemaakt door de leidster van de andere tafel. Het meisje zit rustig te wachten tot de leidster weer terugkomt. Dit duurt best een poosje. Als ze terugkomt moet er weer opnieuw geprikt worden. Alle kinderen aan tafel zitten met elkaar te praten of wachten stil tot de leidster klaar is en ze de tweede ronde crackers kan beginnen. Uiteindelijk werkt het apparaat en kan ze de handeling gaan afronden. Dit is het moment waarop J zegt: Ik zit al zò lang te wachten, wanneer krijg ik nu mijn tweede cracker?.......
Egoïstisch? Nee, om egoistisch te zijn moet je je bewust zijn van de intenties en belangen van de ander. Dit bewustzijn ontbreekt bij J. Zijn eigen belang is het enige dat telt zonder stil te staan bij het belang van de ander. Hij schuift het belang van de ander niet terzijde, het ìs er gewoon niet. Egocentrisch zou daarom een betere term zijn.
Als het om zijn eigen belang gaat is geduld hebben een haast niet te overbruggen fase. Hij moet onmiddelijk in zijn behoefte worden voorzien. Gebeurt dat niet dan is of het huis te klein, of hij gaat net zo lang door tot hij het voor elkaar heeft.
Deze week heb ik de griep en is het ontzettend moeilijk voor hem om te bedenken dat mama eens niet onmiddellijk voor hem klaar kan staan. Het leverde een enorme teleurstelling en huilbui op toen in aankondigde niet te zullen voorlezen. Dat ik nauwelijks een woord uit kan brengen vanwege een schorre stem en een keelontsteking gaat volledig langs hem heen. Hij wordt niet door mama voorgelezen. Dàt is pas erg.
De moeilijkste momenten zijn de momenten waarop wij willen dat hij wacht met het stellen van een vraag omdat we iets willen horen op de radio of tv of als we aan de telefoon zitten. Dit kan hij dan ook niet. Als wij zeggen, Stil even! Dan gaat hij door met vragen. Stìl! Hij begint gewoon opnieuw maar praat dan iets zachter. Stìl nou! Boos. Dat wat wij wilden horen is dan al lang voorbij. Weer niets van meegekregen.
Als de telefoon gaat begint hij meteen te vragen wie er aan de lijn is. Wie is dat? Wie is er aan de lijn mama? Net zolang tot hij antwoord krijgt ook al is dat vaak pas aan het eind van het gesprek. Een telefoongesprek voeren is hier in huis dan ook onmogelijk als de kinderen thuis zijn. Van de week ging ik in de gang op de trap zitten want tja, je wordt wel eens gebeld. Maar binnen een minuut zat ik daar met zijn drieën. Ach, dat was toch ook best gezellig. Het was alleen een beetje jammer dat hij daardoor kon horen dat het over hem en een andere school ging.
Gelukkig gaat het in het spel niet altijd alleen maar om hem. Als hij samen met Zus aan het spelen is gaat het best leuk over en weer en vergeet je vaak dat hij alleen maar denkt in termen van eigen belang. Hij kan eigenlijk best goed speelgoed met zijn zus delen. Dat hij dit vaak alleen maar doet om te voorkomen dat Zus het op een gillen zet (en hij daar dus vooral zelf heel veel last van heeft) dat laten we dan maar even buiten beschouwing.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten