Groot, klein succes

Eens in de zoveel tijd overkomt het me ineens.
Dat gevoel dat je maag even samenknijpt. Een steek door je hart.
Meestal is facebook de aanleiding.
Soms alleen het kijken naar kinderen van vrienden. Kinderen met wie hij samen opgroeide.
Kinderen die stralend op foto's of filmpjes staan met behaalde mijlpalen.
Prijzen winnen met hun sport, kinderfeestjes vieren, uitstapjes maken.
Kinderen die zich ontwikkelen naar hun leeftijd. Vriendschappen sluiten.
Hun wereld die groter, breder wordt. Verder reikt.
En het zien of horen van zulke successen doet soms pijn.
Het lijkt zo vanzelfsprekend. Voor hem is het dat niet.
Wij zijn trots als hij op een ochtend zichzelf ineens aankleed, als hij eens een paar keer achter elkaar in 1 keer luistert.
Of blij als er eens een dag niets door de kamer vloog.
Opgelucht als hij een ontspannen dag heeft gehad.
Voor hem geen sportclub, nauwelijks kinderfeestjes, nog een luier als hij gaat slapen.
Ondanks zijn B diploma niet willen zwemmen in het grote bad maar spelen tussen de peuters.
Altijd weer de afweging wat kan hij aan, wat niet. Vaste structuur. Op tijd naar bed.
Voor ons is het niet de zorg of hij een A of B cito score haalt maar of hij hoger dan eind groep 6 niveau van de basisschool zal komen.
Of hij een baan zal kunnen hebben, zelfstandig kan wonen. Een gezin stichten.
En het ergste van alles is dat we voor een groot deel van deze toekomst, zijn toekomst afhankelijk zijn van de overheid.
Hij zal hulp nodig hebben, ondersteuning, begeleiding. Dat kost geld.
Geld waarvan wij vinden dat hij daar recht op heeft. Maar wat door de regering steeds verder wordt weg bezuinigd.
Voor ons is dat iets wat pas in de toekomst aan de orde is.
En dus kijk ik nu vooral naar al die mooie momenten dat we trots op hem kunnen zijn.
Trots op die kleine dingen die voor ons zo groot zijn.
En ik weet dat die trots terecht is.
Ik weet dat er ook kinderen zijn die nooit hun zwemdiploma zullen halen. Of ook overdag nog niet zindelijk zijn. Niet zullen leren lezen of leren samenspelen.
J ontwikkelt zich. Alles duurt gewoon wat langer.
Hij verrast ons ook.
Als hij ineens een bouwwerkje van technisch lego maakt. Of wanneer hij liefdevol is naar zijn zusje.
Het is een prachtig kind en hij steelt ieders hart. Hij heeft nog zoveel te geven.
Samen komen wij er wel, komt hij er wel.
Al was het alleen al omdat we hem elke dag vertellen hoeveel we van hem houden.