Welkom!
Het kwam als een schok, 1,5 jaar geleden de dag voor kerst.
Diagnose autisme! Gesteld door de kinderpsychiater in een Universitair
ziekenhuis. We waren al langer bezig via een diagnostisch centrum. Het gevoel
dat er iets niet helemaal ‘normaal’ was, wat resulteerde in problemen bij de
opvoeding, was er al heel lang. Bij het diagnostisch centrum was de voorlopige
diagnose NLD met een vermoeden van ADHD. Autisme was al in een eerder stadium
van tafel geveegd. Dat het hier toch op uit zou draaien, daar hadden we nooit
rekening mee gehouden. Wij reageerden wisselend op dit nieuws. Manlief was
vooral verdrietig en keek meteen vooruit. Wat voor toekomst stond hem te
wachten? Hoe zou ons leven eruit gaan zien? Een ideaalbeeld viel op dat moment
in stukjes uiteen. Bij mij was er vooral onbegrip rond de diagnose. Ik
probeerde manlief op te monteren door te zoeken naar argumenten waarom deze
diagnose niet juist zou zijn. Autistische kinderen zijn toch die kinderen die
moeilijk contact maken, niet gericht op mensen of sociale interactie in welke
vorm dan ook? Wist ik veel toen! Onze zoon was alles behalve dat. Op een
vreemde manier, dat wel. Ongeremd naar volwassenen, ook als het onbekenden
waren. En een gesprekje met hem was altijd eenrichtingsverkeer. De arts
voorspelde dat door gebruik van medicatie de ADHD kenmerken naar de achtergrond
zouden verdwijnen en de autisme kenmerken duidelijker zouden optreden. En dat
is precies wat er ook gebeurde!
Autisme, nu weet ik wel beter. Ik ben me gaan inlezen en
verdiepen in de stoornis, leerde mensen kennen via internet. Ik begon met het
schrijven van een blog waar veel andere ouders herkenning in lezen en waar ik
veel positieve reacties op krijg. En ‘opeens’ was ik van onzekere zoekende
moeder, ervaringsdeskundige geworden. Het delen van die ervaringen vind ik
prettig. En gezien het aantal pageviews op mijn blog geldt dit niet alleen voor
mij. Bovendien probeer ik door middel van mijn blog bekendheid te geven aan de
complexiteit van de stoornis autisme. Ik weet uit eigen ervaring dat het
onbegrip van de buitenwereld erg groot is. Dat je een overbezorgde moeder lijkt
te zijn, te negatief. Aan de buitenkant is immers vaak niet zoveel te zien.
Maar achter gesloten deuren in de veilige thuishaven, daar is de plek waar het
kind met autisme zich uit en voor de grootste problemen zorgt. Bovendien heerst
nog steeds dat beeld over autisme dat ik ook had. Autisme wordt nooit gekoppeld
aan kinderen die zo spontaan en sociaal ogen als onze zoon.
Dus toen ik gevraagd werd om een tweewekelijks blog te gaan
schrijven voor op de site van Coaching in je dag hoefde ik daar niet lang over
na te denken. Mijn blog gekoppeld aan zo’n mooie praktijk en daar mijn
ervaringen delen, dat is toch een prachtige kans! Hopelijk kan ik u dat stukje
herkenbaarheid bieden waar ik al die tijd zo naar op zoek ben geweest. En als u
behoort tot de ‘buitenwereld’ hoop ik dat ik u inzicht kan geven in de ingewikkelde
gezinssituatie waar uw kind, broer, zus of vriendin in terecht gekomen is. En
dat u daarmee begrip heeft voor hun onzekerheden en strubbelingen bij de
opvoeding. Dat u weet dat zij alles doen vanuit de onvoorwaardelijke liefde
voor hun kind. En net even een beetje (of soms veel ) harder moeten knokken
voor dingen die voor anderen heel vanzelfsprekend zijn. Zorg delen maakt het
minder zwaar. Begrip voor elkaar zorgt voor vertrouwen om dat te kunnen doen.
Ik ben Marjolein, moeder van 2 kinderen. De oudste J is
geboren in 2006 en heeft autisme met ADHD (kenmerken). De jongste is een
meisje, geboren in 2008. Ik ben getrouwd en werk als leerkracht in het
basisonderwijs. Vanaf nu geef ik u elke 2 weken een kijkje in ons leven. Ik
hoop dat u mijn blogs met plezier en soms ontroering zult lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten